Klasztor jest miejscem strzeżonym przez Boga (por. Za 2, 9); jest miejscem Jego szczególnej obecności na wzór namiotu Przymierza, w którym urzeczywistnia się codzienne spotkanie z Nim, gdzie Bóg po trzykroć Święty zajmuje miejsce i jest rozpoznany i czczony jako jedyny Pan.
Verbi Sponsa, 8
Nasze powołanie ma swoje miejsce w Ciele Mistycznym Kościoła Świętego, a tym „miejscem” jest Jego Serce.
Czym jest Serce Kościoła?
Serce to centrum, które stanowi rację i podstawę życia. To ono „rozprowadza” życie po całym organizmie, tak jak fizyczne serce doprowadza krew do każdej komórki, zapewniając jej pokarm i oddech. W tym znaczeniu Sercem Kościoła jest Bóg Trójjedyny – On jest pośrodku Swojego Kościoła, jest Źródłem jego życia, racją jego istnienia.
Nasze życie pozostaje „ukryte z Chrystusem w Bogu” (por. Kol 3, 3) nie po to, by być nierozpoznanym, ale aby w pełni objawić się. Jest to tajemnica objawienia Chrystusa, który we Wcieleniu ukrył Swe Bóstwo przyjmując nasze człowieczeństwo, a przez to stał się naszym Bratem. Kenoza (uniżenie) Syna Bożego poprzez przyjęcie ludzkiej natury stała się drogą do naszego zbawienia.
Gdzie jest Serce Kościoła?
Podczas Ostatniej Wieczerzy św. Jan spoczywał na piersi Jezusa – był blisko, najbliżej Niego. Słyszał każde poruszenie Jego Serca. Można powiedzieć, że taka postawa wyraża dopuszczenie do największych tajemnic. Następnie Umiłowany Uczeń widział jak to Serce zostało przebite włócznią, a z Niego wypłynęła Krew i Woda. Tu jest początek i źródło Kościoła – Najświętsza Eucharystia czyli doskonała Ofiara chwały i zadośćuczynienia Bogu.
Serce Kościoła jest więc wszędzie tam, gdzie sprawowana jest Eucharystia, gdzie człowiek zwraca swe serce do Boga, przyjmuje Go jako swojego Pana, napełnia się Duchem Świętym i odkrywa obecność Trójcy w swojej duszy.
Właśnie to misterium kontemplujemy każdego dnia. Tę Tajemnicę adorujemy, rozważamy i uwielbiamy, głosząc Bożą chwałę, wypełniającą całe stworzenie i objawiającą się w nim. Dlatego nasze życie określane jest jako usytuowane w Sercu Kościoła. Nie chodzi tu o zamknięcie się i zabarykadowanie drzwi, ale o zaproszenie wszystkich do wnętrza. Święta Klara widzi siebie i swoje siostry nie jako rekluzy, ale obrazuje ich stan używając określenia „inkluzji”. To rozróżnienie jest bardzo subtelne, ale fundamentalne. Rekluzją określane było życie pustelnicze, zamknięte niejako „od wewnątrz”. Inkluzja z kolei to nazwa stosowana na zamknięcie w więzieniu, czy „od zewnątrz”. Każdy więc może od zewnątrz tam wejść, otworzyć drzwi kluczem, który jest w zasięgu ręki. Nasze życie jest więc wezwane do zbliżania się do Pana, do przechodzenia przez drzwi oddzielające od Niego, otwierania serca na tę rzeczywistość, która jest tak blisko nas, a która często zagłuszana jest przez krzykliwość pustki tego świata.
Ich życie, całkowicie i w pełni bezinteresownie oddane na służbę chwały Bożej (por. J 12, 1-8), samo przez się jest głoszeniem i rozprzestrzenianiem prymatu Boga i transcendencji osoby ludzkiej, stworzonej na Jego obraz i podobieństwo. Jest więc dla wszystkich wezwaniem do tej „izdebki” ludzkiego serca, w której każdy powinien trwać w jedności z Panem.
Verbi Sponsa, 7
Chrystus przyszedł na świat, by uczynić obecnym na ziemi Królestwo Boże. Tym Królestwem jest Kościół Święty. Jezus pozostawił nam Kościół, a w nim Siebie samego. To Kościół przekazał nam Jego Słowo w Piśmie Świętym, to Kościół otwiera nam „śmiały przystęp do Ojca” (por. Ef 3, 12) przez Sakramenty święte. Kościół sam w sobie jest Sakramentem Bożej obecności wśród nas.
Klasztor wyobraża samą głębię Kościoła, serce, w którym Duch wciąż tchnie.
Verbi Sponsa, 8
Powołanie na drogę życia kontemplacyjnego jest więc włączeniem się w trwającą historię Zbawienia. Obejmuje ona wszystkie wieki oraz indywidualne dzieje każdego człowieka od poczęcia aż do jego nieskończonego powołania do wielbienia Pana w wieczności.
Serce Kościoła jest tam, gdzie „Duch tchnie” czyli w przestrzeni gdzie dokonało się Stworzenie i dokonuje się Nowe Stworzenie. To ta kraina, gdzie Bóg „stwarza w nas serce czyste” (por. Ps 51, 12) i przez to „odnawia oblicze ziemi” (por. Ps 104,30), która staje się ziemią żyjących. Żyje natomiast ten, kto narodził się powtórnie „z wody i Ducha Świętego” (por. J 3, 5).
Jako odbicie i promieniowanie ich życia kontemplacyjnego mniszki ofiarują wspólnocie chrześcijańskiej i dzisiejszemu światu – bardziej niż kiedykolwiek potrzebującemu autentycznych wartości duchowych – milczące przesłanie i pokorne świadectwo tajemnicy Boga, zachowując w ten sposób żywym dar proroctwa w oblubieńczym sercu Kościoła.
Verbi Sponsa, 7
Czy słyszysz bijące Serce Kościoła? Ono żyje i porusza wszystkie jego członki, rozdzielając życiodajne łaski od Boga. Jest Ono napełnione miłością Trynitarną, kontemplacja którą kontemplujemy – i to jest istotą naszego powołania.
Pogłębienie konsekracji chrzcielnej przez profesję trzech Rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – choć ukryte – podejmuje w pełni misję prorocką, głosząc światu Boga jako „jedynego niezbędnego” (por. Łk 10, 42), a relację z Nim jako źródło i cel prawdziwego życia, realizującego w pełni nasze człowieczeństwo.
Nie tylko mówiąc prorokowali prorocy, lecz również kontemplując i rozmawiając z Bogiem.
św. Ireneusz z Lyonu
Na mocy naszej konsekracji stajemy się wyraźnym znakiem w Kościele i łączymy się w sposób szczególny z jego tajemnicą oraz uczestniczymy w jego dziewiczej płodności, której pierwowzorem jest Maryja, Matka Kościoła; święty Franciszek pozdrawia Ją jako „Dziewicę, która stała się Kościołem”.
z Konstytucji Mniszek Klarysek Kapucynek, nr 6